DILETTANTI 019

IMG_8941
SARANTIS_RAFTOPOULOS_COOKBOOK_ (3)
ΜΑΡΩ_ΓΕΡΜΑΝΟΥ_FAMILY-REVISIONS_ (2)
IMG_8800
51272914_1955082274591118_6238745635902717952_n
ΦΑΙΗ_ΚΟΥΤΖΟΥΚΟΥ_ΦΑΛΗΡΟ
IMG_8837
ΜΑΡΩ_ΓΕΡΜΑΝΟΥ_FAMILY_REVISIONS_2
51381299_2694822237225280_6543265130791043072_o
IMG_8792
ANARGYROS_DROLAPAS_ATHENIAN_BANNERS_I
51287923_1955089481257064_1867730841505890304_n
51818477_2694821703892000_1075108233485484032_o
IMG_8823
ΛΙΑ_ΓΟΥΔΟΥΣΑΚΗ_YOU.RAW 1
IMG_8797
52057120_2694830170557820_4280249783106404352_o
IMG_8907
5ò
IMG_8747
IMG_8746
IMG_8776
IMG_8782
IMG_8898
IMG_8912
IMG_8794
27ò
ΜΙΛΤΟΣ_ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ_2
ΝΙΚΟΣ_ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ_TAGADA
IMG_8776
IMG_8930
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
ΑΙΜΙΛΙΑ_ΜΠΑΛΑΣΚΑ_DOTTER 3
51604185_10205975120173089_7399489628870279168_n
51616541_1955082854591060_3291321794992013312_n
51636392_10205975118573049_7973191105204191232_n
51664955_2694825723891598_164413740387663872_o
51459410_2694830303891140_1324845592312020992_o
51700497_2694832020557635_6368441841376821248_o
51720819_2694832377224266_4965980078287618048_o
51957912_10205975119333068_4212857309530947584_n
51474343_574600059674830_2130436489010479104_n
51551204_2694822013891969_2794573054427004928_o
PlayPause
previous arrow
next arrow
IMG_8941
SARANTIS_RAFTOPOULOS_COOKBOOK_ (3)
ΜΑΡΩ_ΓΕΡΜΑΝΟΥ_FAMILY-REVISIONS_ (2)
IMG_8800
51272914_1955082274591118_6238745635902717952_n
ΦΑΙΗ_ΚΟΥΤΖΟΥΚΟΥ_ΦΑΛΗΡΟ
IMG_8837
ΜΑΡΩ_ΓΕΡΜΑΝΟΥ_FAMILY_REVISIONS_2
51381299_2694822237225280_6543265130791043072_o
IMG_8792
ANARGYROS_DROLAPAS_ATHENIAN_BANNERS_I
51287923_1955089481257064_1867730841505890304_n
51818477_2694821703892000_1075108233485484032_o
IMG_8823
ΛΙΑ_ΓΟΥΔΟΥΣΑΚΗ_YOU.RAW 1
IMG_8797
52057120_2694830170557820_4280249783106404352_o
IMG_8907
5ò
IMG_8747
IMG_8746
IMG_8776
IMG_8782
IMG_8898
IMG_8912
IMG_8794
27ò
ΜΙΛΤΟΣ_ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ_2
ΝΙΚΟΣ_ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ_TAGADA
IMG_8776
IMG_8930
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
ΑΙΜΙΛΙΑ_ΜΠΑΛΑΣΚΑ_DOTTER 3
51604185_10205975120173089_7399489628870279168_n
51616541_1955082854591060_3291321794992013312_n
51636392_10205975118573049_7973191105204191232_n
51664955_2694825723891598_164413740387663872_o
51459410_2694830303891140_1324845592312020992_o
51700497_2694832020557635_6368441841376821248_o
51720819_2694832377224266_4965980078287618048_o
51957912_10205975119333068_4212857309530947584_n
51474343_574600059674830_2130436489010479104_n
51551204_2694822013891969_2794573054427004928_o
previous arrow
next arrow

DILETTANTI 019

Επιμέλεια: Κώστας Ιωαννίδης, Ιλιάνα Φωκιανάκη, Μαρία Αντέλα Κονόμη, Ελένη Μουζακίτη

 

Συμμετέχοντες: 

Τατιάνα Αγγουράκη, Αργυρώ Γαλάνη, Μάρω Γερμανού, Λία Γουδουσάκη, Αργύρης Δρόλαπας, Φαίη Κουτζούκου, Έλενα Λόλα, Έμυ Μπαλάσκα, Ιωάννα Νατσίκου, Σαράντης Ραφτόπουλος, Μίλτος Παπαδημητρόπουλος, Νίκος Παπανικολάου, Όλγα Χήρα.

 

Διάρκεια Έκθεσης: 4 – 11 Φεβρουαρίου 2019

State of Concept, Τούσα Μπότσαρη 19, Αθήνα 11741

Dilettanti

Πως προσδιορίζεται ο επαγγελματίας κατ’ αντιδιαστολή με τον ερασιτέχνη στο πεδίο των τεχνών όπου κυριαρχεί μια παράδοξη (με οικονομικούς όρους) πραγματικότητα; Όπου η προσφορά είναι πολλαπλάσια της ζήτησης; Πως χαρακτηρίζονται αυτοί που έχουν ακαδημαϊκές σπουδές πάνω στις τέχνες αλλά δεν βιοπορίζονται απ’ αυτές κάνοντας οποιαδήποτε άλλη δουλειά προκειμένου να διατηρήσουν την ελπίδα να ζήσουν κάποια στιγμή από την καλλιτεχνική τους εργασία; Γιατί ο προσδιορισμός του “επαγγελματία” συχνά μας ξενίζει για τον καλλιτέχνη (ακόμη κι αυτόν που ζει από την τέχνη του) και γιατί ακόμη κι ο ίδιος (ή η ίδια) αποφεύγει συνήθως να τον χρησιμοποιήσει; Γιατί ωστόσο ούτε ο χαρακτηρισμός του “ερασιτέχνη” δεν θα ικανοποιούσε κάποια από τις δύο αυτές μεγάλες κατηγορίες καλλιτεχνών (αυτούς που ζουν από την τέχνη κι αυτούς που κάνουν παράλληλα άλλες δουλειές για να ζήσουν κάποια στιγμή από την τέχνη); Ειδικότερα: τι ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της φωτογραφίας όπου αντιθέτως κάποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως επαγγελματίες χωρίς πολλούς δισταγμούς; Αποποιούνται άραγε αυτομάτως κάθε (υψηλή) αισθητική φιλοδοξία; Τελικά: πώς νοείται άραγε ο ερασιτέχνης φωτογράφος στην εποχή του smartphone όταν όλοι είναι ερασιτέχνες φωτογράφοι; Μήπως ως αυτός που δεν χρειάζεται να μπει στον κόπο να πλαισιώσει (θεωρητικά) το έργο του;

Η έκθεση Dilettanti (Ερασιτέχνες) φιλοξενεί δουλειές που βασίζονται στη φωτογραφία και προέρχονται από συμμετέχοντες στο μονοετές φωτογραφικό workshop “re-search” με υπεύθυνους την Ελένη Μουζακίτη και τον Λάμπρο Παπανικολάτο. Δουλειές ανθρώπων για τους οποίους η φωτογραφία είναι μια σημαντική παράλληλη ενασχόληση. Για ορισμένους ίσως είναι και κεντρική ασχολία στη ζωή τους. Ούτε αυτοί βιοπορίζονται απ’ τη φωτογραφία, φιλοδοξούν όμως να βιοποριστούν. Προέρχονται από ένα ευρύ φάσμα ως προς την εκπαίδευση, το επάγγελμα και την ηλικία. Αυτό επομένως που η έκθεση διερευνά είναι η ίδια η έννοια του ερασιτέχνη που σήμερα τείνει να καταλήξει κενή περιεχομένου.

Η Τατιάνα Αγγουράκη στη σειρά της eurocentric, σε μια εποχή που τόσο αμφίθυμα αντιμετωπίζει την έννοια της ταυτότητας, ζητά ν’ αποτυπώσει την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Το επιχειρεί αναζητώντας εικόνες κοινές σε όλες τις πολεις της ηπείρου μας. Το κάνει και μέσα από πορτραίτα ανθρώπων που προσπαθώντας σκληρά να δείξουν προς τα έξω διαφορετικοί καταλήγουν πανομοιότυποι.

Η Αργυρώ Γαλάνη υπογράφει το βίντεο Hiraeth (ουαλική λέξη για κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί ως νοσταλγία). Παίζει με τον χρόνο και την κίνηση διερευνώντας τον χώρο ανάμεσα στην κινούμενη και την ακίνητη εικόνα και υποβάλλοντας ερωτήματα για τη φύση των συντελεσμένων και των αναμενόμενων, για το οικείο και το ανοίκειο.

Η Μάρω Γερμανού οπισθοβατώντας φέρνει στο προσκήνιο παλιές οικογενειακές φωτογραφίες. Τις βασανίζει, τις αναπλαισιώνει και τις οργανώνει σε προσωπικά σημαίνουσες αρχειακές ενότητες σύμφωνα πάντα με τις προτεραιότητες του παρόντος της. Κι είναι αυτό ένας τρόπος διαχείρισης του παρελθόντος που ποτέ δεν είναι ανώδυνος.

Η Λία Γουδουσάκη στο youraw δίνει μια σειρά ωμών αλλά και οικείων εικόνων από την Αθήνα. Άνθρωποι σε καταστάσεις αδιευκρίνιστες, σύμβολα, επιγραφές, διαφημίσεις σε ένα κακόφωνο συνονθύλευμα. Όλα όσα αναζητά τελικά εδώ ένα όλο και αυξανόμενο κοινό από ολόκληρο τον κόσμο που βρίσκει στις όψεις αυτές μια γοητευτικά βρώμικη, σχεδόν cult πόλη.

Ο Ανάργυρος Δρόλαπας εκθέτει σε μπάνερ φωτογραφίες για την Αθήνα που θα μπορούσαν όμως να αφορούν οτιδήποτε. Θέτει προβληματισμούς πάνω στη Δημοκρατία και την κρίση τυπωμένους πάνω σε κάτι σαν λάβαρο που τόσο είναι ταιριαστό για την εποχή μας ακόμη και ως μεταφορά για τα ψηφιακά μέσα δικτύωσης και τον επιθετικό τρόπο προβολής της προσωπικής γνώμης.

Η Φαίη Κουτζούκου στις εικόνες της με λουόμενους στο Φάληρο απομακρύνεται από οτιδήποτε θα μπορούσε να παραπέμψει στην Αθήνα της κρίσης. Ηλιοκαμένα σώματα, μυρωδιά αντιηλιακού και μια κουλτούρα της παραλίας ιδωμένα όλα αυτά από απόσταση αλλά κι από κοντά, χωρίς σνομπισμό αλλά με έντονη την αίσθηση της σωματικότητας.

Η Έλενα Λόλα με μια μικρή προβολή δίπλα στις μικρές, αναρτημένες στον τοίχο εικόνες της, επιχειρεί μια αυτοβιογραφική ημερολογιακή καταγραφή, κάτι σαν ταινία με στατικές εικόνες. Την ενδιαφέρει ο ενδεικτικός χαρακτήρας του μέσου, οι επιβεβαιώσεις που αυτό παρέχει ότι εκείνη ήταν εκεί, σε μια στιγμή που και η εικόνα και η ίδια βρίσκονται αλλού.

Η Έμυ Μπαλάσκα επιστρέφει επίσης μέσω οικογενειακών φωτογραφιών σε ένα δύσκολα διαχειρίσιμο παρελθόν. Η χειρονομία με την οποία διαπερνά το σώμα των εικόνων και το σώμα των ανθρώπων που τις κατοικούν έχει βιαιότητα αλλά κάποτε και τρυφερότητα. Τρυπά σώματα αλλά και τα ενώνει ή τα περιτρέχει με την κόκκινη κλωστή της κρατώντας μια αμφίθυμη στάση.

Η Ιωάννα Νάτσικου παίζει με τα στερεότυπα αναπαράστασης του γυναικείου σώματος δίνοντας εντυπωσιακές και απρόσμενες εικόνες που μετά την πρώτη έκπληξη αφήνουν συνήθως και μια άβολη αίσθηση. Η ομορφιά και ο διακοσμητικός χαρακτήρας που έχουν αυτές οι συνθέσεις είναι τελικά απλώς ένα περιτύλιγμα. Αυτό που κρύβεται από κάτω είναι σχεδόν ανοίκειο.

Οι εικόνες του Μίλτου Παπαδημητρόπουλου παιγμένες σε παλιά τηλεόραση μαζί με άλλες εικόνες τυπωμένες στο εσωτερικό συσκευασίας δίσκων βινυλίου παραπέμπουν διαρκώς στον ήχο της παλιάς εθνικής οδού. Εδώ βρισκόταν (και βρίσκεται) η οικογενειακή επιχείρηση και μια μεγάλη συλλογή αντικειμένων απ’ αυτά που συνήθως πυροδοτούν τη νοσταλγία και τη διάθεση για ταξίδι.

Ο Νίκος Παπανικολάου εκθέτει το TAGADA, μια αυτοέκδοση περιορισμένων εντιτύπων. Στο ομώνυμο παιχνίδι του λούνα παρκ ο χειριστής έχει την ευχέρεια να συντονίζει κίνηση με μουσική κατά το δοκούν αλλά μπορεί και να διαψεύδει τις προσδοκίες των επιβαινόντων και να αποδιοργανώνει τα αντανακλαστικά τους. Ανάλογα λειτουργεί εδώ και η σειρά των εικόνων με τις έντονες αυξομειώσεις στον ρυθμό.

Ο Σαράντης Ραφτόπουλος, ένας πολυσχιδής ερασιτέχνης, ποετοιμάζει φαγητό με την επάρκεια επαγγελματία αλλά και με μια διάθεση αναστοχασμού επί της διαδικασίας που σπάνια συναντάς σε επαγγελματία. Οι φωτογραφίες του έχουν το βάρος των ολλανδικών νεκρών φύσεων, μπορούν να διαβαστούν ως αλληγορίες για τη ματαιότητα των εγκοσμίων, για τη φθαρτότητα της σάρκας.

Η Όλγα Χήρα στο Aether-The space between us θέλει να μας δώσει το ερέθισμα να υπερβούμε τα συμβατικά όρια μεταξύ θεατή και επιτοίχιου φωτογραφικού πορτραίτου. Να μην βιαστούμε να “σκανάρουμε” αστραπιαία τα πρόσωπα που έχουμε μπροστά μας αλλά να καθήσουμε ενώπιόν τους, ν’ αναρωτηθούμε για τον (την) απέναντι και τελικά ν’ απαντήσουμε με ποιο πρόσωπο ταυτιζόμαστε.

Κ. Ιωαννίδης